WZORZEC RASY
Grupa FCI: V - Szpice i psy ras pierwotnych
sekcja 4 - szpice europejskie.
Wzorzec FCI nr 97 z 05.03.1998
Kraj pochodzenia: Niemcy
Użytkowanie: pies pilnujący i towarzyski, bez prób pracy.
Krótki rys historyczny: Szpice niemieckie są potomkami psa torfowego
epoki kamiennej Canis familiaris palustris Ruthimeyer oraz późniejszego
"szpica z okresu domów na palach" i najstarsza rasa psów Europy Środkowej.
Wiele innych ras wywodzi się od nich. W krajach nie niemieckojęzycznych
szpice wilcze nazywane są Keeshond, a szpice miniaturowe Pomeranian.
Wrażenie ogólne: Szpice ujmują piękna okrywa włosowa,
stercząca dzięki obfitemu podszerstkowi. Szczególna uwagę zwraca
obfita, grzywiasta kryza wokół szyi i puszysty ogon, noszony dumnie
nad grzbietem. Lisia głowa z żywymi oczyma i małe, spiczaste,
blisko siebie osadzone uszy nadają szpicowi charakterystyczny dla
niego zuchwały wygląd.
Ważne proporcje: Stosunek wysokości w kłębie do długości psa wynosi 1:1.
Zachowanie i charakter: Szpic niemiecki jest zawsze czujny, żwawy,
niezwykle przywiązany do swojego właściciela. Jest bardzo pojętny i
łatwy do wychowania. Nieufność w stosunku do obcych i brak instynktu
myśliwskiego. Nie jest ani bojaźliwy, ani agresywny.
Głowa:
Mózgoczaszka średniej wielkości, oglądana od góry najszersza w
części tylnej i zwęża się klinowato aż do czubka nosa.
Stop średnio zaznaczony, wyraźny, ale nie urwany.
Trzewioczaszka: Nos okrągły, mały, czysto czarny; ciemnobrązowy u
wszystkich szpiców brunatnych.
Kufa niezbyt długa, ani gruba (toporna), ani zbyt spiczasta,
w dobrej proporcji do mózgoczaszki (u szpiców wilczych - keeshond,
szpiców dużych i średnich ok. 2 : 3, u szpiców małych i
miniaturowych -Pomeranian ok. 2:4. Wargi nie opadające,
przylegające ciasno nie tworzą fald w kącikach fafli.
U szpiców wszelkich maści czarnopigmęntowane, ale u brunatnych brązowe.
Szczęki/zęby: Szczeki normalnie rozwinięte, z pełnym zgryzem
nożycowym z 42 zębami zgodnie ze wzorem zębowym.
Górny rząd siekaczy sięga poza dolny bez szczeliny,
a zęby w szczęce ustawione są pionowo. U małych i miniaturowych
szpiców (pomeranian) tolerowany jest nieznaczny
ubytek przedtrzonowców. U wszystkich szpiców dopuszczalny
jest zgryz cęgowy.
Policzki łagodnie zaokrąglone, nie wystające.
Oczy średniej wielkości, migdałowate, ustawione nieco ukośnie,
ciemne. Powieki ciemnopigmęntowane, u wszystkich szpiców brunatnych
ciemnobrązowe.
Uszy małe, ustawione stosunkowo blisko siebie, osadzone wysoko,
trójkątne; noszone zawsze pionowo ze sztywnymi czubkami.
Szyja: średniej długości, osadzona szeroko na łopatkach,
lekko wysklepiona na karku, bez podgardla, okryta grzywiastym
kołnierzem włosów.
Tułów: Linia górna profilu zaczyna się na czubku pionowo noszonych,
sterczących uszu i łagodnym łukiem przechodzi w krótki, prosty grzbiet.
Sylwetkę zaokrągla puszysty, powiewający ogon, pokrywający
częściowo grzbiet.
Kłąb/grzbiet: Wysoki kłąb przechodzi nieznacznie w krótkie, proste,
silne plecy.
Ledźwie krótkie, szerokie i silne.
Zad szeroki, krotki, nie opadający.
Klatka piersiowa głęboka, dobrze wysklepiona, przedpiersie dobrze rozwinięte.
Dolna linia profilu i brzuch: Klatka piersiowa sięgająca daleko,
brzuch tylko średnio podciągnięty.
Ogon wysoko osadzony, średniej długości, przy nasadzie zwinięty
w górę i do przodu, ciasno przylegający do grzbietu, bardzo puszyście
owłosiony. Dopuszczalna jest podwójna pętla na końcu ogona.
Kończyny:
Kończyny przednie proste, raczej szeroko ustawione.
Łopatki dobrze umięśnione i ciasno połączone z klatka piersiową;
długie, ustawione skośnie do tylu. Niemal tak samo długie ramie
tworzy z łopatką kat ok. 90°.
Łokcie silne, przylegające do klatki piersiowej, nie skręcone ani
na zewnątrz, ani do wewnątrz.
Przedramię średniej długości, w stosunku do tułowia krępe i niemal
proste, a bokach dobrze owłosione.
Sródręcze silne, średniej długości, ustawione pod katem ok. 90° do
prostopadłej.
Stopy przednie możliwie małe, okrągłe, z dobrze do siebie
przylegającymi i wysklepionymi palcami, tzw. stopy kocie.
Pazury i poduszki stop czarne, u szpiców brązowych ciemnobrązowe.
Kończyny tylne bardzo silnie umięśnione i do stawu skokowego
w bujnych portkach. Ustawione prosto i równolegle.
Udo/podudzie mniej więcej równej długości.
Kolano silne, tylko umiarkowanie katowane, w ruchu nie skręcone
ani na zewnątrz, ani do wewnątrz.
Śródstopie średniej długości, bardzo silne i ustawione prostopadle do ziemi.
Stopy tylne możliwie małe, okrągłe, z dobrze do siebie
przylegającymi i wysklepionymi palcami, tzw. stopy kocie i
z mocnymi poduszkami. Pazury i poduszki możliwie ciemne.
Chód: Szpice niemieckie poruszają się prosto, płynnie,
sprężyście, z dobrym odbiciem. Skóra przylega ciasno do ciała,
nie tworzy fałd.
Okrywa włosowa: Włos Szpice niemieckie mają podwójną okrywę
włosowa: długie, proste, sterczące włosy okrywowe i krótki,
gęsty, waciasty podszerstek. Głowa, uszy, przody kończyn i
stopy maja włos krótki i gęsty (aksamitny), reszta ciała
pokryta jest długim, bujnym włosem; włos nie jest falisty,
ani kędzierzawy, ani kudłaty, na grzbiecie nie ma przedziałka.
Szyje i łopatki pokrywa gęsta grzywa. Kończyny przednie z tyłu
z obfitymi frędzlami, kończyny tylne od zadu do stawu skokowego
ubrane w obszerne portki, ogon puszysty.
Umaszczenie:
a) szpic wilczy - keeshond: szary,
b) szpic duży: czarny, brązowy, biały,
c) szpic średni: czarny, brązowy, biały, pomarańczowy, szary,
także innej maści,
d) szpic mały: czarny, brązowy, biały, pomarańczowy, szary, innej maści
e) szpic miniaturowy - pomeranian: czarny, brązowy, biały, pomarańczowy,
szary, innej maści.
Szpic czarny: u czarno umaszczonego szpica zarówno podszerstek
jak i skora muszą być ciemno zabarwione, a maść psa musi być lakowo czarna, bez bieli lub innych znamion.
Szpic brunatny (brązowy) winien być równomiernie ciemnobrązowo ubarwiony.
Szpic biały ma mieć włos czysto biały, bez jakichkolwiek żółtawych nalotów, występujących szczególnie często na uszach.
Szpic pomarańczowy ma być maści równomiernie jednolitej w średnim
odcieniu barwy.
Szpic szary (keeshond): srebrno-szary z czarnymi czubkami włosów.
Kufa i uszy ciemno umaszczone; wokół oczu wyraźny rysunek z delikatnej,
czarnej linii, biegnący ukośnie od zewnętrznego kąta oka do nasady ucha oraz
z linii kreskowanych i cieniowań tworzących krótkie, lecz wyraziste brwi.
Jasna grzywa i pierścień łopatek; kończyny przednie i
tylne srebrno-szare bez czarnych znamion poniżej łokcia czy kolana,
z wyjątkiem lekkiego kreskowania nad palcami, czubek ogona czarny,
spod ogona i portki jasnosrebrno-szare.
Szpice innej maści: pod określeniem różnej maści znajdują się
wszystkie odcienie, jak kremowy, kremowo-sable, pomarańczowo-sable,
czarny podpalany i psy srokate. Srokate musza mieć barwę zasadnicza biała;
czarne, brązowe, szare i pomarańczowe plamy muszą być
rozrzucone po całym ciele.
Wielkość i waga:
Wysokość w klębie:
a) szpic wilczy (keeshond) 49 cm +/- 6 cm,
b) szpic duży 46 cm +/- 4 cm,
c) szpic średni 34 cm +/- 4 cm,
d) szpic mały 26 cm +/- 3 cm,
e) szpic miniaturowy 20 cm +/- 2 cm.
(osobniki poniżej 18 cm są niepożądane).
Waga: Każda wielkość musi mieć odpowiednia do niej wagę.
Błedy: Każde odchylenie od wymienionych wyżej punktów musi
być uznawane za błąd, którego ocena jest wprost proporcjonalna
do stopnia odchylenia.
Poważne błędy:
- błędy w budowie,
- zbyt plaska głowa, wyraźnie jabłkowata,
- nos, fafle, powieki barwy mięsnej,
- braki w uzębieniu u szpiców wilczych (keeshond), szpiców dużych i średnich,
- oczy zbyt duże lub za jasne, oczy wypukle,
- błędy w aparacie ruchu,
- u szpiców wilczych braki rysunku pyska.
Błędy wykluczające:
- nie zamknięte ciemiączko,
- przodo - lub tyłozgryz,
- ektropium lub entropium,
- obwisłe uszy,
- wyraźne białe plamy u wszystkich innych szpiców niż białe.
Uwaga: Psy musza mieć dwa w pełni wykształcone jądra,
znajdujące się całkowicie w mosznie.
SZPIC MAŁY
Pochodzenie rasy
Szpice są uznawane za jedna z najstarszych form psa domowego. Wywodzą się prawdopodobnie od żyjącego ok. 6 tys. lat temu prastarego psa torfowego (canis familiaris palustris), którego szczątki zachowały się w postaci skamielin. Najstarszy wizerunek przedstawiający psa w tym typie znajduje się na attyckim dzbanie do wina pochodzącym z ok. 400 r.p.n.e. Ludność pierwotna używała szpiców do stróżowania i polowania. Odmiany tzw. Nordyckie (np. Łajki, karelskie psy na niedźwiedzie, szpice fińskie) do dziś wykorzystywane są w myślistwie, podczas gdy psy pochodzące z Europy Środkowej raczej nie wykazują pasji łowieckiej. Wszystkie rasy szpiców maja podobne cechy morfologiczne: wysoko osadzone stojące uszy, spiczasty pysk, zakręcony opadający na bok ogon i prosty, lekko odstający od ciała włos. Grupa długowłosych szpiców była znana w Niemczech juz ok. 1700 r. Zwarta budowa ciała, zaokrąglona czaszka z wypukłym czołem i lekko zadarta, drobna kufa to jego cechy rozpoznawcze.
Charakter
Ciągłe zmiany w ustalonym porządku dnia i stale zmieniające się, wciąż obce osoby w jego najbliższym otoczeniu - tego szpic nie lubi.
CHARAKTER I USPOSOBIENIE
Szpic ma wesołe usposobienie i żywy temperament. Jest ruchliwy, ciekawski, wszędobylski i chętny do zabawy. Bardzo przywiązany do opiekuna, wrażliwy, oddany, nie lubi zostawać na długo sam; najchętniej stale towarzyszyłby właścicielowi. Serdeczny i życzliwy wobec domowników, nikogo nie faworyzuje, obdarzając wszystkich jednakowym uczuciem. Jest nieufny wobec obcych i niechętnie nawiązuje przyjaźnie z nieznajomymi. Niewielki wzrost nie pozwala mu pełnić funkcji typowego stróża, ale jest psem bardzo czujnym i uważnym. Zasygnalizuje każdy podejrzany szmer za drzwiami.
Szpic nie zdaje sobie sprawy ze swoich małych rozmiarów, wydaje mu się, ze w niczym nie ustępuje większym czworonogom. Jego odwaga i pewność siebie powodują, ze niekiedy zachowuje się wręcz lekkomyślnie. Na ogol jest towarzyski i przyjazny wobec innych zwierząt. Chętnie przebywa w grupie psów, które z uwagi na jego bezpieczeństwo powinny być podobnej wielkości. Dobrze układa sobie stosunki z dziećmi. Najlepiej, aby były one na tyle duże, aby rozumiały potrzeby tak niewielkiego psa i nie zrobiły mu przypadkowo krzywdy. Szpic jest dumny i niezależny, o dużym poczuciu godności. Lubi mieć własne zdanie, ale nie wykazuje złośliwości. Łatwo adaptuje się do każdych warunków. Dobrze Będzie się czul zarówno w domu z ogrodem, jak i w niewielkim mieszkaniu. To pies aktywny, ale nie wymagający długich spacerów. Jego zaleta jest brak skłonności do polowania i gonienia drobnej zwierzyny. Odporny, źle znosi jedynie upały i silne nasłonecznienie. Latem powinien mieć zapewnione chłodniejsze miejsce do odpoczynku. Należy do ras długowiecznych.
NIE ZANIEDBUJCIE GO!
Szpice są jednymi z bardziej inteligentnych i pojętnych psów - a szpic miniaturowy jest bodaj najinteligentniejszym z nich. Można w zasadzie wszystko mu wyjaśnić i poprosić go o wszystko. Pełen temperamentu szpic nie da się odstawić do kata jak przedmiot czy wysłać na posłanie jak inne psy. Jego bystry umysł nie da się zwieść naiwnym próbom oszustwa, podejmowanym przez człowieka - szpica nie da się zbyć. Trzeba się nim naprawdę interesować, zajmować, poświęcać czas na dostarczanie mu rozrywek, a przynajmniej chodzić z nim na spacery i na wizyty - wtedy jest szczęśliwy i może być dumny z dobrze wychowanego człowieka.
"A co ja mam robić?”
- takie, bardzo istotne, pytanie zadaje szpic jednoznacznie spoglądając do góry. Psy te nie cierpią oczekiwania i niepewności. Proste i jasne zachowania człowieka sprawiają, ze szpic staje się spokojny, pewny siebie i czuły. Często jego szczekanie odbierane jest przez nie znających rasy ludzi jako dowód rozhisteryzowania i ogólnie złego charakteru psa - tymczasem najczęściej szpic oznajmia nam w ten sposób swoja radość i chęć nawiązania z nami kontaktu. Szpic jest psem wymagającym ciągłego kontaktu z człowiekiem - i jeśli uzna, ze ma go zbyt mało, to postara się go na nas wymusić…
Wyniosły? Szpic w żadnym wypadku nie jest wyniosły ani pyszny (choć bywa próżny…) - jego rezerwa wobec obcych nie oznacza nic oprócz pewnej nieufności i niechęci wobec zbytniego spoufalania się. Z drugiej strony pies ten
przy lada okazji demonstrują swa żywotność i odwagę. Widząc zagrożenie odsłania żeby, napina mięśnie, szczeka i stara sie zmusić przeciwnika do odwrotu. To miły kompan i dobry, czuły strażnik, gdyż z reguły nie jest ani agresywny, ani tchórzliwy.
UWAGA, KRUCHY!
Szpic sprawia wrażenie odpornego i niewzruszonego, ale jest jednak psem dość wrażliwym fizycznie i psychicznie. Kiedy zorientuje sie, ze zamierzacie wyjść bez niego, gotów jest dostać prawdziwego ataku histerii albo pozorowanego ataku astmy… Przygotowania do urlopu nieoczekiwanie zbiegną się z najdziwniejszymi chorobami psa. Wystarczy odłożyć wyjazd - a choroba minie jak ręką odjął. Pobyt na wakacjach u przyjaciół ten pies zniesie naprawdę fatalnie, a oddzielenie od pana może czasami rzeczywiście skończyć się prawdziwa choroba.
WARUNKI ŻYCIOWE
Szpic miniaturowy doskonale pogodzi się z niewielkim nawet mieszkaniem, ale oczywiście bardziej cieszyłby się z domu z ogrodem. Kocha codzienne spacery (na nogach, nie na reku pani!), starannie zaznacza swój rewir, wywąchuje ślady pozostawione przez swych pobratymców - jak każdy normalny pies.
PIES DLA JAKIEGO PANA
Można go polecić wszystkim, którzy chcą mieć małego, efektownego przyjaciela i nie oczekują bezwzględnego posłuszeństwa. Nie jest to rasa dla ludzi nerwowych i zapracowanych. Właściciel nie może być człowiekiem apodyktycznym, powinien być cierpliwy i wyrozumiały. Szpic będzie dobrym towarzyszem również dla starszej osoby, spędzającej dużo czasu w domu. Za względu na małe rozmiary i delikatna budowę nie jest polecany dla bardzo małych dzieci.
Porady
są to małe pieski i wymagają odrobiny komfortu, ciągłego kontaktu z domownikami, akceptacji i miłości jak każdy z nas...
ŻYWIENIE
W ciągu pierwszych kilka lat życia szpica trzeba zwrócić szczególną uwagę na dostarczenie mu należytej ilości witamin i pierwiastków mineralnych, wpływających na jego piękną sierść. Psy ras miniaturowych jedzą niewiele, ale musza
być karmione pożywieniem o wyższej od przeciętnej zawartości białka i tłuszczu. Nie należy w żadnym wypadku go przekarmiać, i warto wprowadzić stale pory posiłków. Szpice są psami o wrażliwym systemie pokarmowym. Szpic Mały nie jest kosztowny w utrzymaniu. Karma powinna być wysokobiałkowa, dobrej jakości, podawana dwa razy dziennie. Możemy stosować pokarmy naturalne lub gotowe. Przy żywieniu tradycyjnym (ryz, mięso, warzywa pamiętajmy o dodawaniu preparatów wapniowo-witaminowych.
PIELĘGNACJA
Wbrew pozorom, ten pies nie wymaga straszliwie skomplikowanej czy pracochłonnej pielęgnacji. Szpice, jako przedstawiciele ras pierwotnych, nie wydzielają nieprzyjemnego zapachu. Szczotkowanie go dwa czy trzy razy w tygodniu wystarcza w zupełności. Kąpać wystarczy raz w miesiącu.
Wskazówki od hodowcy
Szpic nie ma wielkich wymagań, choć to co dla nas jest niewielkim dla kogoś innego może stanowić barierę nie do przeskoczenia. Nie trzeba go za często czesać - jego futro i tak nie ma skłonności do brudzenia się i filcowania. Natomiast jest to podwójna sierść, którą pies wymienia raz lub 2 razy w roku. Wtedy wymaga wzmożonej pielęgnacji i trochę jej fruwa po mieszkaniu. Nie ma ona, natomiast tendencji do wbijania się w meble czy dywany - wystarczy ja ściągnąć wilgotna gąbką.
Zasadniczą sprawa jest natomiast żywienie. Prawidłowo żywiony szpic linieje w określonym czasie i szybko odbudowuje szatę, jest ona tez jakościowo dobra i dodaje psu uroku. Żywienie musi być wysokobiałkowe (białko pochodzenia zwierzęcego) i wysokosprawne, mięso z odrobina tłuszczyku mile widziane i najchętniej zjadane jest surowe z chrząstkami. Ważne jest, żeby dieta była urozmaicona i wszystko dobrej jakości. Co prawda szpic zadowoli się tez gorsza karma jak trzeba, ale odbije się to na wyglądzie i jakości szaty. Ilość karmy trzeba kontrolować, żeby z psa nie zrobić walka co często mi się udaje i musze mojego szpinia odchudzać co nie jest łatwe zachowując potrzebne witaminy i składniki odżywcze.
Jeśli chodzi o ilość ruchu to rasa ta spokojnie dostosowuje się do trybu życia właściciela - chętnie towarzyszy mu na wycieczkach jak i odpoczywa razem z nim na kanapie przed telewizorem. Wymaga miłości i akceptacji wtedy chętnie się uczy i wykonuje polecenia. Dawniej szpice występowały w cyrkach ze względu na duża pojętność i chęć nauki. Nadmierna szczekliwość łatwo opanować szczególnie gdy mamy jedynaka - szpic szybko zrozumie, ze wymagamy od niego tylko zaalarmowania a nie szczekania do upadłego.
Jeśli mamy małe dziecko poczekajmy jednak z kupnem szpicowego szczeniaka, aż potomek podrośnie. Maluch łatwo może uszkodzić niewielkiego pieska - nie zdając sobie z tego sprawy, może go nadepnąć, uderzyć zabawka czy zbyt mocno przytulić. I tragedia gotowa. Natomiast dla rodziny ze starszymi, delikatniejszymi w obejściu dziećmi szpic jest wymarzona rasa. Lubi dzieci i jest bardzo oddany swojej rodzinie, a jego wierność jest juz przysłowiowa.
Pielęgnacja białego szpica sprowadza się do dokładnego wyczesania grzebieniem z obrotowymi zębami raz w tygodniu i poprawiamy szczotka metalowa z kulkami na końcach żeby nie uszkodzić skory. Kąpać wystarczy raz w miesiącu (lub gdy pies się pobrudzi) i koniecznie przed wystawa. Używać należy specjalnych szamponów do białej sierści, które nie powodują jej zażółcenia, oraz odpowiedniej odzywki, suszymy psa suszarka pod włos i w połowie suszenia rozczesujemy. Tak potraktowany piesio będzie wyglądał jak Królewna Śnieżka.
Nie lubi zbytniego upału w domu, ale trzymanie małego szpica cały czas na dworze jest absolutnie niedopuszczalne. Są to małe pieski i wymagają odrobiny komfortu, ciągłego kontaktu z domownikami, akceptacji i miłości jak każdy z nas. Świetnie nadają się zarówno do małych, dużych mieszkań jak i do domków z ogródkiem lub bez. Są czujne - nic nie umknie szpica uwadze, to co przeoczy duży kudłaty stróż domu - na pewno nie przeoczy szpic. Jeśli ktoś jest zainteresowany agillity - szpic tez się sprawdzi.
Informacja dla osób planujących kupno szczeniaczka
- nie pozwalajcie, aby dzieci absorbowały go za długo, szczeniak musi często odpoczywać i spać i na ten czas wymaga absolutnego spokoju, niedopuszczalne jest budzenie pieseczka bo my właśnie mamy ochotę się z nim pobawić. Wymęczony szczeniak, tak jak za rzadko karmiony, może wpaść w hipoglikemię i umrzeć zanim, sie zorientujemy.
Chciałabym abyśmy tu podzielili się doświadczeniami jak ustrzec maleńkiego szczeniaka przed niebezpieczeństwami jakie grożą mu w razie naszej nieuwagi:
- osa , ugryzienie tego owada może spowodować śmierć szczeniaka szpica w niedługim czasie, często te zmarznięte owady leżą w trawie i budzą się pod wpływem ciepłych promieni słonecznych wzbudzając zainteresowanie malucha , a że waży on 1-2 kg może skończyć to się źle.
- nigdy nie należy wsadzać szpicka na łóżko lub fotel jeśli sam nie umie nań wejść - zeskok z takiej wysokości może spowodować uszkodzenia aparatu ruchu lub inne.
- biorąc go na ręce trzeba trzymać silnie i pewnie, żeby nie wypadł z rąk, jest zwinny i ruchliwy i nie ma poczucia wysokości.
- musi jeść częściej niż szczenięta większych ras, bo ma szybszą przemianę materii.
- kosztuje wszystko co znajdzie na ziemi nie patrząc czy to jest sztuczny granulowany nawóz w trawie czy robak czy coś innego !!!
- przemieszcza się z prędkością błyskawicy więc łatwo go przytrzasnąć drzwiami lub przydepnąć - więc jak zamykamy drzwi - sprawdzamy na kim je zamykamy, a w obecności malucha poruszamy się jak na nartach - najlepiej w miękkim obuwiu o cienkiej podeszwie.
- nie wyprowadzajmy malucha na siusiu jak na dworze jest mróz, deszcz czy wicher bo malutek może się przeziębić. Lepiej niech nasiusia na gazety. W domu też powinien mieć ciepło, szczególnie taki, którego za wcześnie odłączono od matki ( bo i takie zakupy się niektórym zdarzają) . Chronić należy malucha nie tylko przed zimnem , ale i przeciągami, wilgocią i gwałtownymi różnicami temperatur (klimatyzacja!) .
- przed przyniesieniem pieska do domu połóżmy się na podłodze, sprawdzając czy nie wieje spod drzwi - wtedy należy je uszczelnić.
- kable i kwiaty mogą ulec uszkodzeniu w okresie wymiany ząbków - w tym czasie szczenię kosztuje wszystko , także rzeczy dla niego niebezpieczne , a dla nas bolesne , przypomnijmy sobie jak zachowywały się nasze dzieci jako malcy , z tym, że nasze szczenię jest zwinniejsze i ma ostrzejsze ząbki. Nie karzmy go - odwracajmy jego uwagę, proponujmy zamienniki , nie chcemy przecież żeby piesek się nas bał , natomiast chcemy aby nasze efekty wychowawcze były trwałe a to uzyskamy tylko cierpliwością bez złości.
- piesek nie zna wartości przedmiotów , nie ma więc po co się gniewać jeśli coś zniszczy , nie wynika to z chęci zrobienia na złość lecz z powodu swędzenia dziąseł lub zwrócenia na siebie naszej uwagi.
- załatwianie się na zewnątrz uzyskamy po zrozumieniu pewnych spraw:
•szybka przemiana materii i mała pojemność pęcherza oraz częstsze posiłki powodują częstszą potrzebę załatwiania się . Należy często szczeniaczkowi to umożliwiać i zawsze go chwalić jeśli zrobi to w odpowiednim miejscu .
•jeśli chwilowo nie mamy czasu malucha przypilnować to odetnijmy mu drogę do dywanu.
•wynośmy go zaraz po przebudzeniu na siusiu.
•jeśli zdarzy się "wypadek" w domu - ignorujmy go - niedopuszczalne są krzyki, bicie czy wsadzanie psiej mordki w to co zrobił ! Pamiętajmy ,że "wypadki" w domu są wina naszego braku czujności , a nie złośliwości szczeniaczka.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz